Zoals het een echte Blues Broth­er betaamt, ver­schi­jnt Zac Har­mon door­gaans strak pak en met zon­nebril. Toch lev­ert niet alleen zijn voorkomen het bewi­js voor machtige blues, dat gebeurt voor­namelijk als zijn vingers de gitaarsnaren rak­en en zijn stem de eerste blauwe klanken voort­brengt.

Op zijn zestiende begon Har­mon met gitaar­spe­len. Door invloe­den uit zijn omgev­ing was het geen ver­rass­ing dat het jeugdig tal­ent voor de blues koos. Moed­er speelde piano, vad­er mond­har­mon­i­ca. Daar­bij was zijn buur­man muziek­ler­aar bij wie groothe­den zoals Cab Cal­loway en Duke Elling­ton geregeld over de vlo­er kwa­men. De com­bi­natie van deze bak­er­mat en een voor­liefde voor ver­schil­lende gen­res bin­nen de blues bracht­en hem op 21-jarige leefti­jd naar Los Ange­les.

Vanaf toen toonde Har­mon zich breed inzetbaar; zo pro­duceerde hij voor reggea-band Black Uhu­ru en schreef bal­lads voor Fred­die Jack­son. Toch knaagde de ambitie voor een eigen blues-project. In 2003 kwam het album Live at Babe’s & Ricky’s Inn, een verza­mel­ing muziek waar de blues vanaf spat.

Met priege­lende gitaarsolo’s, funky drums en kraakhelder stemgelu­id over­tu­igt Har­mon zijn pub­liek van een zeer uit­ge­breid aan­bod. Zijn werk met uiteen­lopende arti­esten bracht hem dan ook een flink aan­tal spreek­wo­ordelijke strepen op zijn jas. Verwacht dus een arti­est die weet van de spreek­wo­ordelijke hoed en rand. Deze Award win­ning Chica­go blues­man geldt namelijk als een serieuze naam bin­nen de blues.