”Don’t hold back baby!” Dat is de lijf­spreuk die Sug­armill Slim steev­ast over­brengt aan zijn ban­dle­den wan­neer ze het podi­um opstap­pen. Ze zijn ervan over­tu­igd dat elke show moet wor­den uit­gevo­erd alsof het hun laat­ste is. Slim haalt inspi­ratie uit zow­el de ongeremde blues van arti­esten als Papa Light­foot, William Clarke, Jason Ric­ci en James Cot­ton, als de glam­rock uit de jaren zeventig van Bowie, Iggy Pop en T. Rex.

Het zelfgetiteld debu­u­tal­bum van Sug­armill Slim uit 2021 bestaat uit een mix van eigen num­mers met cov­ers van klassieke blues­num­mers. Het album is live op tape opgenomen met de hulp van top-pro­duc­er Chuck Kavooras (Man­nish Boys, Sug­aray Ray­ford). Voor Slim was het belan­grijk om hun gelu­id rauw en onge­poli­jst te houden, want hun muziek draait om oprechtheid en dit was de enige manier om een album te mak­en waar ze trots op zouden zijn.

Met onver­val­ste blue­sharp en num­mers over het lev­en in Los Ange­les brengt Sug­armill Slim een eclec­tis­che show vol ongek­end vak­man­schap gecom­bi­neerd met een flinke dosis glit­ter. Zoals Slim zelf zegt: ​“I love blues music, it’s in my bones. But the ener­gy of glam and punk flows through me. I’m not about to dress like Lit­tle Wal­ter, or do my hair like Mud­dy Waters, cuz it wouldn’t be real. And if it isn’t real, it isn’t the blues!”.