Kaal, gri­js of een flinke baard, type­r­ende ken­merken voor de heren van Rusty Apol­lo. Ze zijn niet meer de jong­ste, al is dit in hun geval een duidelijk voordeel. De man­nen, met onder meer Kim Snel­ten in de geled­eren, staan bek­end om hun psy­che­delis­che ver­tolkin­gen van èchte blues-klassiek­ers. Mud­dy Waters en Taj Mahal zijn voor­beelden van blues-leg­ends wiens num­mers terugkomen in het oeu­vre van Rusty Apol­lo. Blues zoals het bedoeld.

Ondanks de ervar­ing van de ban­dle­den is de band nog piepjong. De man­nen kenden elka­ar al langer, maar maak­ten nog nooit muziek met elka­ar. In de lente van 2014 besloten zij, dankz­ij een geza­men­lijke liefde voor het genre, een blues-band te begin­nen. Na optre­dens in ver­schil­lende kroe­gen, zalen en fes­ti­vals, bleek dit een goede keuze. In mei van het afgelopen jaar kwam hun debu­u­tal­bum genaamd ​‘Oh Yeah’ uit. Dit album, bestaande uit ​‘gouwe ouwe’ van onder andere Howl­in’ Wolf en John Lee Hook­er, werd bij­zon­der goed ont­van­gen.

De man­nen steken hun voor­liefde voor de klassiek­ers dus duidelijk niet onder stoe­len of banken. De muziek is echter geen exacte kopie; met de toevoeg­ing van een prachtige blues-harp weten zij ook de gevoelige snaar te rak­en. Hun ver­tolk­ing van de alom bek­ende klassiek­ers is daar­ente­gen vaak rauwe blues, waar­bij het orig­i­neel in ere bli­jft. De krasse knar­ren van Rusty Apol­lo zijn daarom nog lang niet afgeschreven. Sterk­er nog: zij bren­gen de oude blues weer tot lev­en.